Mijn eerste diensten!

Hallo daar! Tijd om jullie weer even wat nieuws te vertellen vanuit Conakry. Mijn eerste diensten zitten erop. Dat was nogal een ervaring zeg! Nadat ik 1 oriëntatiedag had gehad, kon ik de dag daarna meteen aan de slag met eigen patinten. Oef! Dat was even lastiger dan dat ik had gedacht en ik voelde me net een 1e jaars student! Alles is zo nieuw, en wordt op een andere manier gedaan dan dat ik gewend ben. Daarbij komen alle engelse termen, afkortingen, en verschillende accentjes van collega's... Hoewel alles wennen was , merkte ik dat zodra je je eigen patiënten hebt en alle formulieren eenmaal een keer hebt ingevuld, het steeds makkelijker gaat.

Over formulieren gesproken! Ik heb ze niet geteld, maar het zijn er nogal wat! De medicatie die post operatief wordt voorgeschreven, moeten wij overschrijven in het medicatieoverzicht met daarbij de tijden ect, evenals alle andere orders wat betreft het wondbeleid, mobilisatiebeleid e.d. Na de operatie worden hier 4x elke 30 minuten de controles gedaan, daarna 4x elk uur, en daarna elke 4u. Heeft iemand ook nog een infuuspomp met bijv. morfine, wat regelmatig gebeurd, dan check je ook elk uur deze pomp op de stand, hoeveelheid wat nog in de spuit zit, en hoeveel er totaal is gegeven. Kortom: veel administratie. Het makkelijke is, dat er ook checklisten zijn waarop heel duidelijk staat wat je allemaal moet controleren! Ondertussen ben ik 2 weken verder, en weet ik me aardig te redden met alle formulieren dus dat is fijn!

Al de 20 bedden zijn ondertussen gevuld met patiënten, en onze plastische patiënten blijven vaak ook een langere tijd op de afdeling. Dit maakt dat je patiënten beter leert kennen en ook ontzettend veel gezelligheid en lol met ze hebt. Kinderen onder de 18 hebben vaak een caregiver mee, vaak een familielid die hen helpt tijdens de opname. Deze slapen , jawel, onder het bed van de patiënt. Ik sta er versteld van dat ze nooit keihard hun hoofd stoten, dat zou ik namelijk al tig keer gedaan hebben als ik daar lag!

Voor de patiënten is alles nieuw, groot, indrukwekkend en ze weten vaak niet wat hun overkomt. Eergisteren nam ik een jongen van 20 op die de volgende dag geopereerd zou worden.Door een brand in zijn slaapkamer vorig jaar,  heeft hij contracturen in beide knieen en zijn elleboog waardoor hij heel beperkt kan functioneren. Hij kreeg een welkomsttasje met daarin wat spullen zoals een handdoek, zeep, tandenborstel en een kam. Via de daycrew (zij tolken en ondersteunen de patient en ons), heb ik uitgelegd wat er zou gaan gebeuren en wat hij kan verwachten voor en na de operatie. Onder andere moeten de patienten een douche nemen, en zichzelf wassen met chloorhexidine, dit werkt ontsmettend. Deze jongen moest geholpen worden door zijn broer, omdat hij  niet kon lopen. Later op de avond zag ik hem het tasje bekijken wat hij had gekregen. Met bewondering bekeek hij de kam, de tandenborstel en alle spulletjes. Ik vroeg me af wat zijn gedachten daarbij zouden zijn .... heeft hij dit ooit eerder gebruikt? Ook bekeek hij een boekje met plaatjes voor 3-5jarigen, ik heb hem maar een pak kaarten gegeven zodat hij een spel kon doen met wat anderen op de afdeling. :)

Ook leuke voorbeelden van iets dat nieuw is voor de mensen hier: discussies tussen de caregivers over hun polsbandje. Ze hadden door dat er bij de een meer gaatjes in zaten dan de anderen, en vroegen zich af waarom dat zo was. Ze dachten dat 1 gaatje zou staan voor 1 week, en dat de caregiver met bijvoorbeeld 7 gaatjes, hier 7 weken moest blijven. Nadat ik bijgekomen was van het lachen, maar even duidelijk gemaakt dat het gewoon aan de breedte van de pols ligt .. gelukkig konden ze hier zelf ook om lachen.

Vrijdag heb ik een andere patiënt die ik verzorg voor het eerst zien lopen, nadat hij ruim een jaar niet meer heeft gelopen, ook door contracturen bij brandwonden. Wat een blijdschap is er dan te zien! Stap voor stap, met de fysio aan beide kanten, en een rek, liep hij zo’n 25 meter. Hoe mooi is dat, dat na een heftige gebeurtenis en een lange tijd niet kunnen lopen, je nu weer de eerste stappen kunt zetten en rechte benen hebt! Zo mooi om onderdeel te zijn van het werk aan boord, en met eigen ogen te zien wat voor grote veranderingen hier plaatsvinden. Hij zal nog een lange weg te gaan hebben, maar het begin is er, en hoop op een betere toekomst!

Goed, ik kan nog wel veeeel meer vertellen, maar dat bewaar ik maar even voor een volgende keer! Tot snel! Trouwens, de foto van de zonsondergang vanaf het schip moet ik natuurlijk wel even plaatsen, WAUW!