De laatste weken op het schip & off-ship!

23 januari 2019 - Conakry, Guinee

Na jullie geduld weer eens lekker op de proef te hebben gesteld, is hier dan .............. mijn nieuwe blog! De eerste van 2019!  
De laatste diensten op de afdeling zijn geweest. In de laatste weken werden er vooral oudere kids geopereerd, wat soms best een uitdaging was tijdens deck 7 tijd! Te zwaar om de trap op de dragen, dus diegene die konden, mochten gaan lopen, en anders, hup: in de rolstoel. Ik heb er aardig wat ritjes op zitten met de rolstoel. Naar de lift, lift omhoog, naar buiten, patient in de stoel tillen om vervolgens de volgende patient op te halen. Na 40 minuten is iedereen boven, maar ja, dan is het toch al bijna tijd om naar beneden te gaan met de eerste patiënten. Goed, het was een uitdaging, en onze dagelijkse workout hadden we absoluut gedaan! 

Ondertussen zijn alle orthopedische operaties achter de rug, en de meeste kinderen zijn thuis of in het HOPE center. Dit geldt helaas niet voor Amadou, een jongen van 12, die met wondinfectie te maken kreeg. Deze infectie is ontzettend moeilijk te behandelen, verschillende antibiotica's lijken niet te werken. Hij is al meerdere keren voor  her-ok geweest, om de wond te spoelen. Desondanks bleef hij koorts houden en voelde hij zich niet goed. Gelukkig lijkt het nu iets beter te gaan, en loopt hij al wat meer, wat erg belangrijk is voor het aan elkaar groeien van zijn botten. 

Ik mis het werk op de afdeling, nu ik in het HOPE center zit maak ik veel minder mee van het ziekenhuis, en dat voelt wel gek! Er zijn onwijs veel nieuwe verpleegkundigen gestart, en maar een handjevol verpleegkundigen met wie ik samen heb gewerkt, zijn nu nog op het schip. De rest is helaas weer terug naar huis. 2 weken terug zijn er in het weekend zo'n 70 nieuwe mensen gearriveerd, weer een nieuwe groep met allemaal top-vrijwilligers die zich op verschillende manieren gaan inzetten voor het werk aan boord. Super mooi om te zien hoeveel mensen er hun thuis verlaten om weken of maanden aan boord te gaan, soms al voor de zoveelste keer! 

Nadat ik de afdeling ben gestopt, heb ik voor een weekje gewerkt bij outpatients. Patiënten die met ontslag zijn, komen nog regelmatig terug voor wondcontrole, of fysiotherapie. De verpleegkundigen bij outpatients beoordelen en behandelen de wonden opnieuw, geven eventueel extra medicatie mee aan de patiëntenen ook kunnen de patiënten met andere vragen of problemen bij ons terecht. Leuk om het werk bij outpatients ook mee te maken. De patiënten die ik voornamelijk zag waren plastische patiënten,  die ik zelf op de afdeling heb gehad in september en oktober. Heel leuk om hen weer te zien en te spreken en te horen hoe het nu met ze gaat en goed om dit stukje van de organisatie mee te maken! 

Sinds 2 weken ben ik nu dus in het HOPE center (off-ship) aan de slag en dit is nu al een hele leuke ervaring! Gezelligheid, en vooral veel gekkigheid en fun! Ontzettend leuk om de patienten te zien die op de afdeling hebben gelegen, en daarbij ook nieuwe patienten te kunnen verwelkomen. Afgelopen week zijn er weer 2 bussen aangekomen met patienten(die van ver komen) die geselecteerd zijn voor een operatie, maar nog wel een verdere screening moeten ondergaan. Voornamelijk zijn het patiënten met Craniofaciale (zeldzame schedel- en aangezichtsafwijkingen) aandoeningen,  patiënten met grote tumoren in het gezicht, of plastische patiënten. Er worden bloedtesten e.d afgenomen, en hun medische voorgeschiedenis wordt doorgenomen. Als blijkt dat iemand bijvoorbeeld een hoge bloeddruk heeft, scabies of koorts, dan wordt dat verder onderzocht en worden daar medicijnen voor gegeven, maar ook kan het soms betekenen dat een operatie helaas niet door kan gaan. Als alles goed is, krijgen ze een datum voor de operatie. Omdat sommige patiënten te ver weg wonen, soms wel 24u reizen, dan verblijven ze in het HOPE center om daar te wachten tot hun operatiedatum. 

Mijn werkzaamheden bij het HOPEcenter zijn heel verschillend. Van papjes en smoothies maken tot orders doen. Van watertanks vullen tot aan watergevecht, natuurlijk :) ). Van het organiseren dat iedereen op tijd klaar staat voor hun afspraak op het schip, tot aan kids die alle aandacht willen en met je willen spelen. Van planning wie/waar en in welk bed moet komen (is nogal een uitdaging, omdat patienten ook soms zelf gaan wisselen van bed), tot aan markten afstruinen op zoek naar nieuwe lepels en bekers. Wat betreft dat laatste, soms raakt er wel eens wat zoek, of nemen patiënten iets mee naar huis wat niet de bedoeling is. Voor mij wel leuk, om tussen alle werkzaamheden door even naar de markt te gaan met een daycrew. Deze daycrew had het tempo er flink in , want we renden bijna de markthal door, op zoek naar lepels en bekers. Na wat zoeken, en onderhandelen, zijn we geslaagd voor wat we nodig hadden. Voor de administratie is het nodig dat we de naam en handtekening vragen van diegene waarvan je koopt. Een handtekening is alleen niet voor iedereen normaal, en heel mensen hebben nooit geleerd hoe te lezen en te schrijven. Een lief, ouder vrouwtje verkocht ons de bekers, en zette een bijzondere handtekening: een kruis † , puur omdat ze niet wist wat ze neer moest zetten. Ik moest er wel om lachen, omdat ik het totaal niet had verwacht. Later kwam het besef dat ze gewoon niet weet hoe een handtekening te zetten en komt er ook het besef dat er nog steeds zoveel kinderen zijn die geen onderwijs hebben.. 

Wat een voordeel is in het HOPE center dat je de patienten die nog voor een tweede screening moeten, of wachten op de operatiedatum, alvast beter kan leren kennen. Het is mooi om tijd te hebben om de verhalen van de patienten te horen. Zo sprak ik afgelopen zondag met een man van 27 die er sinds een paar dagen is. Hij draagt altijd een mondkapje, en ik was benieuwd naar wat hij precies had en wat het verhaal daarachter was. Samen met de daycrew ben ik met hem in gesprek gegaan. Hij vertelde dat hij naar de screening in Kankan was geweest,  Omdat hij zeker wilde zijn dat hij de screening niet zou missen, is hij al op tijd van huis vertrokken en kwam hij na ongeveer 24u reizen, 3 dagen voor de screeningdatum aan. De jongen had in het dorpje waar hij woont,  via de radio gehoord van Mercy Ships. Hij is gescreend, en later werd hij gebeld dat hij zich afgelopen week moest melden in Kankan, waar hij opgehaald zou worden door de bus, om naar het HOPE center gebracht te worden. Na het vragen wat voor operatie hij zou krijgen, vroeg hij of hij het mondkapje eraf mocht halen en of ik het wilde zien. Voor mij was dat een teken dat hij zelf ook wilde vertellen, dit kan best lastig zijn omdat er vaak erg veel schaamte is bij mensen met problemen in het gezicht. Deze man had geen bovenlip, en een deel van zijn tanden/tandvlees misten. De man wist zelf niet hoe dit is ontstaan. Zolang hij zich kan herinneren heeft hij dit al. Ook heeft hij niemand die het hem kan vertellen, want diegene die er van wisten, zijn al overleden. Wat veel in Afrika voorkomt (,we hier regelmatig zien), en leek op wat de man  had, is Noma.  Noma is een hele ernstige infectie, die vaak vanuit de mond uitgaat. Het komt veel voor in Afrika, door bijv. slechte hygiene, ondervoeding of vies drinkwater. Noma kan in een korte tijd enorm veel aantasten, zelfs ook de botten in het gezicht en de ogen, het 'vreet' eigenlijk alles weg. Enorm heftig als je dit hebt, omdat andere mensen er van schrikken, er een oordeel over hebben, en mensen hier soms ook verstoten worden omdat ze er anders uit zien. Later sprak ik met de plastisch chirurg, die vertelde dat deze man eerder vertelde een motorongeluk te hebben gehad, op jonge leeftijd. Verschillende verhalen dus, wat uiteindelijk de operatie niet anders maakt. Ik ben onwijs benieuwd naar het eindresultaat bij deze jongen, als de nieuwe lip wordt gemaakt! 

Nu zijn de laatste weken aangebroken van mijn periode op het schip... nog maar 1,5 week, en dan zitten de 5 maanden erop. Onwijs jammer, en lastig om het schip te gaan verlaten. De lieve en bijzondere mensen die ik heb mogen leren kennen, patiënten, daycrew, crew, ik ga ze allemaal missen! In een korte tijd leef en werk je zo intensief met elkaar en leer je elkaar goed kennen, bouw je banden op, deel je het schipleven met elkaar en leer je verschillende culturen kennen.  Wat de patiënten betreft, zo gaaf hoe hun levens veranderen door een operatie! Met ups en downs tijdens het herstel, dat zeker. Soms pijn en verdriet, maar vooral doorzettingsvermogen, blijdschap, dankbaarheid en stralende gezichten. Van schuwe, verlegen mensen tot meer open, blijde mensen met hoop voor de toekomst! 
Het maakt me dankbaar dat ik de kans heb gehad om aan boord te gaan, in Afrika te zijn,  dankbaar om de cultuur te leren kennen en dankbaar deze patiënten te  kunnen helpen. Ook kijk ik dankbaar naar mijn eigen leven,  dankbaar dat ik onderwijs kon hebben, een baan kreeg en de mogelijkheid om mezelf te ontwikkelen. Het is schrijnend dat dat niet voor iedereen zo is, vanwege ziekte, tekort aan onderwijs, corruptie, vervolging, gevangenschap, oorlog, gebrek aan geld en veel meer redenen, en dat maakt des te meer een reden om te zorgen voor elkaar, te delen in wat je hebt. Natuurlijk niet alleen materialistisch, maar vooral ook door je houding. Kleine dingen: een arm om iemand heen, een glimlach, een vriendelijke blik zodat iemand zich  geaccepteerd en gewaardeerd voelt. 

Guinee, wat heeft het me ook qua natuur veel moois laten zien! De prachtige groene natuur landinwaarts, mooie stranden, allerlei verschillende soorten bomen, prachtige vogelgeluiden, hagedisjes, vleermuizen die met duizenden tegelijk 's avonds overvliegen elke keer dat we voetbal speelden. Ik ga dit noooit vergeten, en het maakt dat ik nog veel meer van het mooie Afrika wil zien, wat gelukkig ook gaat gebeuren. Mijn volgende blog hoop ik namelijk vanuit Zuid-Afrika te schrijven! 

Tot dan, ik wens jullie allemaal weer een fijne week! :) 

*Geniet weer van de foto's! Veel patientenfoto's deze keer, die ik op de afdeling heb verzorgd. Ook van Nady het meisje waar ik vorige keer over heb geschreven toen ik in haar dorpje ben geweest, en haar familie heb ontmoet. Mohammed en Sema die aan het revalideren zijn, en Gamai die haar arm weer kan gebruiken, nadat hij recht is gemaakt! Ook zijn er foto's van kerst in het HOPE center, toen elke patient een tas kreeg met leuke en praktische cadeautjes erin, geschonken door de crew op de Africa Mercy. Wat een blijdschap bij iedereen, en de vrouwen gingen spontaan een lied zingen als dank, en van alle kanten kregen we dikke knuffels van de patienten en caregivers. Wat natuurlijk niet kan ontbreken zijn ontspannen momentjes bij het zwembad, en zonsondergang. 

Foto’s

10 Reacties

  1. Theresia Voors:
    23 januari 2019
    Wat mooi Henriette en gefeliciteerd nog met je huis!!! Goed zeg!! Lange tijd weg en dan lekker je eigen stekkie.
    Geniet nog even daar!
  2. Wendy van der gragt:
    23 januari 2019
    Mooi en bijzonder verhaal weer
    Geniet 👍🏻
  3. Reijer en Jannie:
    24 januari 2019
    Wat een verhaal weer, Henriette! Mooi om te lezen. En gelukkig een hoop blijde gezichten op de foto's!
  4. Fam Mazereeuw:
    24 januari 2019
    Heel mooi om te lezen Henriette , en de foto's te zien .
    Hartelijke groet fam Mazereeuw .
  5. Ilona Salbut:
    24 januari 2019
    He topper! Wat weer mooie verhalen, bijzonder allemaal!💕 Veel succes nog daar! Keep up the good work!!💪👌😘
  6. Nellie Stam:
    24 januari 2019
    Mooi verhaal weer zeg :) Wat fijn om te lezen dat je zulk dankbaar werk mag doen. Allemaal bijzondere ervaringen! Sterkte toegewenst tijdens je laatste weekje(s) en met het afscheid nemen. En heel veel plezier in Zuid Afrika.
  7. Hester:
    26 januari 2019
    Mooi gescreven weer Hen ;) Je bent een topper !
    Heel veel plezier met het verder verkennen van Afrika.
    En tot snel. xx
  8. Marieta Stuijt:
    27 januari 2019
    je verhaal en foto's vind ik al ontroerend dus wat zal dit allemaal wel niet met jou doen Henriette ??!!
    wat een ervaring..... Succes en plezier met je verdere reis.
    Groeten van je collega uit het Dijklander te Hoorn Marieta / WACO
  9. Ineke Metzlar:
    31 januari 2019
    Wat een indrukwekkend allemaal en zo mooi opgeschreven.
    Geniet ervan. Je ouders zijn verhuist, dus we zijn geen buurtjes meer...
    Fijne tijd in Afrika, lieve groet Ineke.
  10. Jantien Wijdenes:
    4 februari 2019
    Weer een heel mooi verhaal Henriette, je beleeft veel en je doet prachtig dankbaar werk op het schip. Mensen verplegen en op zien knappen, daar word je zelf blij van. Nog een mooie tijd in Afrika en een behouden thuiskomst! groeten Jantien.