Operaties zijn in volle gang!

Op het moment van schrijven is het 04:30 op 28 maart en heb ik mijn eerste nachtdienst aan boord van de Global Mercy. Ik probeer mijzelf wakker te houden en wie weet helpt het schrijven van mijn blog daarbij. :) Ik denk dat ik jullie ook wel weer een update verschuldigt ben. Nu heb ik dus nachtdienst op de afdeling die net de avond ervoor open is gegaan: B ward.  B ward is dit keer de general ward, oftewel: algemene chirurgie. (met name hernia's en lipomen) Ik houd ik de wacht over 4 patiënten de deze komende dag geopereerd gaan worden. Een dag die zij zich waarschijnlijk nog lang zullen blijven herinneren. Een dag waarin zij zichzelf overgeven aan de handen van de chirurgen en verpleegkundigen. Een dag waarvan zij misschien niet hadden gedacht dat deze nog zou komen. Een dag met hoop voor een toekomst zonder lichamelijke ongemakken en de daarbij horende gevolgen.

Aan het begin van mijn dienst deed ik een ronde langs de patiënten waarbij zij heerlijk lagen te slapen. Ik vroeg mij af.. wat zal hun eerste indruk zijn geweest? Zijn ze rustig in slaap gevallen? Hun eerste nacht aan boord van een enorm schip met allerlei apparatuur naast je bed en grotendeels onbekende mensen. Wat zal er door hen heen gaan? Spanning? Onzekerheid? Blijdschap? Dankbaarheid? Ik verwacht dat de eerste 2 gevoelens er zeker zullen zijn. Ondertussen weet ik ook dat blijdschap en dankbaarheid absoluut aanwezig zijn bij de patienten en caregivers. 

Zo werd er zondagochtend tijdens mijn dagdienst een kerkdienst georganiseerd voor de patienten en hun ouders/verzorgers. Tijdens deze dienst werd er gevraagd of er caregivers waren die iets wilden delen over hun ervaringen aan boord. 1 voor 1 spraken er meerdere moeders en een vader hun dankbaarheid uit. Waar ze in het land zelf vaak geen mogelijkheid meer hebben tot een operatie voor hun kind en een grote zorg hadden, ervaarden ze nu dat de toekomst toch weer positiever kon zijn. Het was ontroerend dat een moeder op een gegeven moment niet meer kon praten door haar emoties. Haar zoon die zo vaak werd gepest, uitgelachen werd om zijn uiterlijk en vaak niet kon meedoen met activiteiten vanwege de pijn in zijn benen, maakt hier op het schip nu vrienden met andere patiënten. Hij is vrolijk, lacht veel en natuurlijk zijn er ook wel eens tranen vanwege pijn of het nog niet rond kunnen rennen vanwege het gips. Maar: er is hoop!  

De afgelopen 3 weken werkte ik met kinderen die een orthopedische operatie ondergingen (vaak vanwege X of O benen of andere vergroeiingen).  Enorm veel lieve, ondeugende kids, veel beentjes in het gips en is er altijd geluid! Soms tranen maar vooral veel blijdschap. Naast de patiënten zijn er ook hun caregivers en inclusief de verpleegkundigene en daycrew zijn er dan gauw meer dan 50 mensen! De patiënten mogen 2 weken niet belasten, dat is een hele opgave. Om hun spieren toch te trainen krijgen de kids oefeneningen die ze 6x per dag moeten doen. Daarnaast kunnen de patiënten gelukkig dagelijks een uurtje naar buiten. 
Deze ortho-patiënten liggen een langere tijd op de afdeling waardoor je ze wat beter leert kennen. Zo was er Cheikh Oumar.. Een 8 jarig jongentje bij wie zijn benen weer recht zijn gemaakt. Waar hij de eerste dienst geen woord heeft gesproken, de tweede dienst kwam er al een klein glimlachje en gelukkig: een aantal dagen later werd ik vrolijk begroet met een high five, zwaaide hij direct als hij me zag en werd ik nogal eens door hem geroepen. Ondanks dat hij nu verhuisd is naar de low care unit zie ik hem nog wel eens en wat is hij (en zijn moeder) dan blij! Volgens zijn moeder ben ik zijn grote vriendin en wat is het dan fantastisch om te zien hoe een kind gedurende de opname steeds opener wordt, plezier heeft en bovenal goed hersteld na de operatie! 

Nu ik naar de general ward ben gegaan zullen we de patiënten maar een korte tijd (vaak 1 of 2 dagen) hebben. De turn-over op deze afdeling is hoog, waardoor er veel patiënten geholpen kunnen worden. Op sommige dagen ben ik charge nurge (=coördinerende verpleegkundige) waarbij ik geen eigen patienten heb maar de boel dus coördineer, overzicht heb over alle patienten en o.a. de artsenvisites doe, het administratieve werk, verdelen van verpleegkundigen ect. Een leuke toevoeging. Waar we in Nederland als verpleegkundige veel zelf doen wordt er hier wat meer van de chargenurse verwacht. Voor de continuïteit wel fijn omdat er enorm veel wisselingen zijn qua verpleegkundigen en processen toch anders gaan vergeleken met wat iedereen gewend is (elke week komen er weer nieuwe verpleegkundigen bij en de eerste verpleegkundigen vertrekken alweer bijna) 
Naast general chirurgie zijn ook de plastische chirurgie en de maxillo-faciale chirurgie in volle gang. 

Naast mijn werk in het ziekenhuis(zo'n 40 uur per week) zijn er gelukkig ook vrije dagen. Het is mooi om wat meer van Senegal te ontdekken en dus op pad te gaan.  Op 20 minuten rijden is een mooi strand met goede golven waar ik regelmatig met een groepje ga surfen. Ook ben ik naar Goree eiland geweest, op het eerste oog een mooi eiland met kleine  straatjes en gekleurde huizen. Echter heeft Goree een verschrikkelijke achtergrond. Het eiland staat namelijk bekend om zijn slavenhandel in het verleden waarbij de invloeden van o.a. de Portugezen en Nederlanders nog goed te zien zijn. Ik hoop nog eens naar het eiland te gaan om het slavenhuis te bezoeken welke de vorige keer dicht was.
Ook zijn we laatst met een grote groep van Mercy Ships naar het Beersheba project geweest. Dit agri-culture project is jaren geleden opgezet met hulp van mercy ships waarbij er nu op 100 hectare grond verschillende bomen, groenten en vruchten groeien. Hiervan worden o.a. sappen en jam gemaakt en er worden dieren gehouden om te voorzien in de juiste bemesting. Er worden verschillende trainingen gegeven hoe te kunnen verbouwen op een duurzame manier. Een super mooi project! De weg er naartoe is een leuke uitdaging. Met name op het laatste stuk reden we over zandwegen waarbij de geiten en koeien ontweken moesten worden. Onderweg zijn er veel grote baobab bomen te zien.  Ik zocht op google maps waar het Beersheba project was. Mooi om te zien:  een duidelijke groene vlek op de kaart in vergelijk met de omgeving waar alles enorm droog is. Meer info over dit project vind je op http://beershebaproject.org/fr/

De stad Dakar zelf is levendig en er is veel te zien. Hoewel Dakar een van de ontwikkelde west afrikaanse steden is (vooral als ik het vergelijk met Conakry in Guinee), is het verschil tussen arm en rijk enorm goed te zien. Luxe auto's, maar ook paard en wagen en auto's die bijna uit elkaar vallen.  Hippe restaurants maar ook veel bedelende kinderen (de zogenaamde talibe kinderen,  aanrader om je hier meer in te verdiepen). Het contrast is enorm en het laat me beseffen hoe gezegend ik mag zijn en hoe erg de hulp die we hier bieden nodig is. 

Als christenen leven we toe naar Goede vrijdag en Pasen, wat we uitgebreid zullen vieren op het schip. Tegelijkertijd doen veel van onze daycrew en caregivers mee aan de Ramadan. (In de Islam wordt er een uitzondering gemaakt voor patiënten, zij hoeven nu niet te vasten.) Voeding is nu namelijk juist zou belangrijk voor het herstel. Een bijzondere tijd voor beide religies wat ook aanleiding geeft voor gesprekken. 

Zoals je merkt is het op het moment van het publiceren van deze blog geen 28 maart meer maar alweer 3 april. Wat betekent dat ik gewoon bijna een week over deze blog heb gedaan. OEPS, de tijd vliegt! Gelukkig doe ik zelf minder lang over het naar mijn werk gaan want, een grappig feitje: het is vanaf mijn cabin maar ongeveer 15 stappen naar mijn werk. Binnen 15 seconden kan ik op mijn afdeling zijn. Hoe handig is dat! 

Andere feitjes:
-het is hier lekker warm, heel warm. Misschien 20 graden verschil met Nederland. Valt mee toch? ;) 
-ik leer verschillende talen: Wolof, Pular en Madinka. Uiteraard alleen soms basiswoorden/zinnen. 
-mijn uitspraak van deze talen is soms lachwekkend voor de patiënten en de daycrew. 
-aan boord van de GLM zijn momenteel 76 Nederlanders inclusief kinderen, best veel voor een klein land. En last but not least... 
-ik ben verhuisd van kant in de cabin, nu heb ik dus een raam met uitzicht en daglicht.  :) 
 

Tot zover deze blog! Geniet van de foto's(een deel van de foto's staat in het meest recente album) , bedankt voor het lezen en tot een volgende keer! 

John 3:16-17  : For God so loved the world, that he gave his only Son, that whoever believes in Him, should not perish but have eternal life.  For God did not send his Son into the world to condemn the world , but in order that the world might be saved through Him.