Wo Mama!

Wo mama! (= hallo allemaal in susu)

Wow! Wat gaat de tijd toch weer snel. Veel van jullie zitten te popelen om weer wat te lezen, en ik moet zeggen dat het er gewoon een beetje bij inschiet om wat op papier te zetten. Laten we het er maar op houden dat er gewoon veel te doen is op en rondom het schip, en dat de dagen echt voorbij vliegen. Ik werk gemiddeld 40 uur per week, en daarnaast probeer ik te ontspannen door wat leuks te doen of mee te doen aan activiteiten, of soms juist een dag niks te doen.

In de afgelopen 3 weken is er veel gebeurd, heb ik veel gezien en is er weer veel werk verzet. Op de afdeling gaat alles een stuk makkelijker. In veel dingen heb ik mijn weg gevonden, en ik leer ontzettend veel bij. Zo begin ik al aardig bedreven te raken in het prikken van infusen in een donkere huid en het afnemen van bloed. Niet alleen leer ik verpleegkundige dingen bij, of leer ik het 'anders' doen dan gewend zijn. Ook heb ik wat taaltjes bij geleerd. Jawel, Henriette heeft een aantal lessen 'French survival' gevolgd. Nooit gedacht, want Frans liet ik niet voor niets vroeg uit mijn lespakket vallen op het VMBO. Hoewel, dat lag toen vooral aan de docent, vond ik. Ik weet nu dus ongeveer hoe ik mijzelf kan voorstellen, hoe ik eten kan bestellen in het restaurant en nog wat kleine dingen. Ik hoop nog wat vaker lessen te kunnen volgen, want zoals je ziet is dit best weinig. Susu is ook een veel voorkomende taal hier. Ook in susu krijg ik les, van de patienten natuurlijk!  De laatste weken heb ik weer veel patieten kunnen helpen, er zijn nieuwe patienten geopereerd en er zijn patienten naar huis gegaan, of met ontslag  naar het HOPE-center. Het HOPE center is het Hospital Out-Patient Extension. Daar verblijven de patienten die nog regelmatig voor wondcontrole of fysiotherapie naar het schip moeten, en ver weg wonen. Het HOPE center was een oud gezondheidscentrum , wat is opgeknapt door Mercy Ships. Ik heb wat voor/na foto's toegevoegd. In het HOPE-center is er plaats voor ongeveer 150 patienten. Patienten eten en slapen daar (met ongeveer 12 mensen op een zaal), en kunnen zich vermaken met spelletjes en worden naar het schip gebracht als ze een afspraak hebben.

Niet alleen heb ik foto's van het HOPE center, ook heb ik wat toegevoegd van de patienten die op dit moment op de afdeling verblijven en waarvoor ik heb gezorgd. Alle foto's zijn gemaakt door het communicatie team van Mercy Ships, zij hebben toestemming van de patient om hen te volgen en foto's te publiceren. Een van de patienten die er al lange tijd is, en waar ik al eerder over heb geschreven is Ibrahima, de jongen met contracturen in beide benen, die sinds kort weer loopt. Wat een blijdschap op de afdeling, blijdschap voor Ibrahima en zijn broer.

Een andere patient is dit kleine meisje, 3 jaar, met het amniotic band syndrome (amnionstreng syndroom). Voor de geboorte is haar been/voet afgekneld in de baarmoeder door een streng en daardoor heeft ze nu aangeboren oedeem. Zoals je ziet heeft dit veel inpact voor haar. Gelukkig heeft ze nu de operatie achter de rug, en kan ze beginnen met het herstellen. Heerlijk om haar lach over de afdeling te horen. Natuurlijk is er soms ook pijn en verdriet, maar met een ballon aan een touwtje aan het plafond is ze dat zo weer vergeten 😉

In de afgelopen weken ben ik een keer meegeweest naar de dentalscreening. Er waren zo’n 250 mensen in lange rijen(mannen, vrouwen en kinderen apart) die hun gebit hebben laten zien aan de tandarts. Aan mij en 2 andere meiden de taak om de mensen die een ‘ja’ krijgen, een polsbandje te geven met daarop de datum waarop ze bij de tandartskliniek mogen komen (dat is meteen diezelfde week). Ook de tandartspraktijk is opgeknapt, het zit in een gebouw van de universiteit in Conakry. Goed om een screening mee te maken, maar ook lastig om te zien dat we ook soms ‘nee’ moeten zeggen. Soms is het niet ernstig genoeg, of kan het ook later gebeuren. Er is namelijk elke week een screening, dus veel kans voor de mensen om terug te komen.

Een van mijn favoriete momenten tijdens een dagdienst of avonddienst is als het chaplaincy team komt. Het pastorale team, die KEI-goed zijn in zingen en dansen. Iedereen met een big-smile op het gezicht, het brengt ontspanning en vrolijkheid met zich mee. Fantastisch om mee te maken en ik wordt daar gewoon elke keer weer blij van. Waar ik ook blij van wordt, sommige patienten ondertussen iets minder, is mana-time! Yeeh, een paar momenten per dag krijgen de meeste patienten mana met melk. Mana is een soort van pindakaas, met 500calorien per pakje. Dagelijks gaan er heel wat pakjes mana doorheen, dit wordt met melk gemixt. De slechte voedingstoestand van patienten voor de operatie , is van invloed op de wondgenezing. Daarom wordt er hier veel waarde gehecht aan het geven van goede voeding en extraatjes zoals mana.

Soms is er ook tijd voor een gesprek met de patient , hoewel ik wel merk dat ze het soms lastig vinden om meer van zichzelf te laten zien.  Zo zag ik gisteren een jongen die alleen in een hoek zat op deck 7 met zijn handen half voor zijn gezicht. (dagelijks gaan we een uurtje met de patienten naar buiten). Ik vroeg me af waarom hij daar zo alleen zat en het is me vaker opgevallen dat hij zich wel eens afzonderd. Had hij verdriet, pijn, schaamte over hoe hij eruit zag? Deze jongen heeft beide handen in het verband, na verbranding met hete olie toen hij kind was. Ook is zijn gezicht / oog deels verbrand waarvoor een nieuw ooglid is gemaakt. Ik ben via een vertaler in gesprek met hem gegaan. Hij had pijn, dus hij had pijnstillers gekregen. Hij vertelde waar hij vandaan kwam, helemaal aan de andere kant van Guinee, 1 dag reizen vanaf Conakry! Hij heeft via zijn oom van Mercy Ships gehoord en zo is hij naar de screening gekomen. Hij vertelde in het laatste jaar van zijn studie te zitten en aan het werk te willen met computers . Hij is blij met de vooruitgang die hij ziet, maar heeft ook zorgen. Waar hij het meest bang voor is, is de vraag of hij weer normaal kan schrijven. Hij wil dit zo graag en dit is ook van belang voor het voortzetten van de studie. Gisteren kreeg hij aangepast bestek om daarmee te oefenen. Laten we met hem hopen en bidden dat hij vooruitgang merkt en weer functie krijgt in zijn handen, en vooral dat hij merkt dat hij en iedereen als persoon waardevol en geliefd is, ondanks hoe je eruit ziet door wat je is overkomen!  

*Om alle foto's te kunnen zien, kan je het beste naar tabblad FOTO'S gaan. Het blijkt dat je bij het verhaal maar 4-7 foto's kan zien, terwijl er meer geplaatst zijn.